انترناسیونالیسم عرفانی، مبنای نگرش انسان شناختی مولانا (تلقی فرااقلیمی و فرامادی از انسان و تأویل عرفانی از وطن در انسان شناسی عرفانی مولانا)

منظور از اندیشه انترناسیونالیسم در انسان­شناسی عرفانی، احساس تعلق به یک اصل مشترک الهی و وجه مشترک فطری در بین انسان­ها، ورای تفاوت­های ملی و زبانی است. براین­اساس باید برای انسان یک وطن فرامادی قائل شد که خاستگاه نخستین و بازگشتگاه فرجامین اوست. تفکر عرفانی مولانا از انسان تعریفی به­دست می­دهد که ناظر به ارتباط او با مبدأ هستی است و به­تبع آن، رابطه­های دیگر تعلق­های ثانوی و اعتباری تلقی می­شوند که عارض بر حقیقت وجود آدمی­اند و ریشه در فطرت او ندارند؛ بنابراین نمی­توانند ملاک و معیار سنجش معرفت­شناختی باشند. از این منظر، در عالم خدایی همه­چیز رنگ خدایی دارد و در میان افراد بشر هیچ اختلاف و دورنگی نیست. عدم ارزش­گذاری به اعتبار امتیازات قومی و زبانی و اقلیمی در اندیشه عرفانی مولانا یک اصل اساسی و خدشه­ناپذیر به­حساب می­آید.